‘De herinnering die aan Last Resistance vastzit is mij echt dierbaar. Het is ook het titelnummer van mijn laatste album geworden, omdat ik – toen ik al het opgenomen materiaal overzag – vond dat dát het nummer was dat over alle andere heenging. Een sleutelsong. Het hart van de plaat. Ik heb het geschreven in de jungle van Thailand, ver weg van de bewoonde wereld. Een plek die alleen te bereiken is via allerlei omwegen en vervolgens een boottocht van anderhalf uur over een meer. Je komt dan uit bij wat bamboehutjes, verder is daar niks. Ja, op vaste uren heb je elektriciteit, maar that’s it. Die hutjes liggen op het water en zitten aan elkaar vast. Met een kajak kun je eventueel het land op. Het is een waanzinnige plek, waar ik al een aantal keren geweest ben. Om half zes ‘s ochtends worden alle dieren wakker en dan hoor je bijvoorbeeld de lokroep van de vrouwtjesapen. Da’s een heel raar, zangachtig geluid en dat hoor je dus door het hele gebied heen schallen. Er leeft daar ook een vogelsoort die eigenlijk nog uit de dinosaurustijd stamt en wier vleugels nooit goed geëvolueerd zijn. Die maken dus ook een vreemd, wiekend geluid. Maar dát is dus wat je daar ervaart; verder is er niks.’

‘Als je twee weken op zo’n verlaten plek zit en je wordt in feite geconfronteerd met het niets, dan word je ook gedwongen je diepste en grootste angsten onder ogen te zien. Je donkere kant, je schaduwkant. In Last Resistance zing ik dat je die vooral moet aankijken en omarmen. En dan doel ik niet op wat esoterisch geknuffel, maar op het daadwerkelijk begrijpen dat je zowel een goede als een slechte kant in je hebt.’

‘The elegance of disgrace’ slaat op je hele zijn. Maar ik vermoed dat je echt in zo’n afgelegen jungle moet zitten om tot dat soort inzichten te kunnen komen.’

‘Ik kwam daar ook tot het besef dat creatie, schepping iets cyclisch is: eerst is er niks, dan is er iets en dan weer niks. Een voortdurend geboren worden en weer sterven. Maar op het moment dat zo’n schepping dan vervolmaakt is, moet je ‘m ook weer durven loslaten. Dat geldt voor jezelf ook: je moet als het ware weer durven dood te gaan. Om vervolgens opnieuw te beginnen.’

‘Last Resistance is heel erg verbonden met die plek in Thailand. Letterlijk met dat meer en dat water en de maan. Het water is ook heel zacht en zoet. Als je daar ‘s avonds om elf uur in zwemt, dan is het warm. Terwijl ik ‘s nachts zwemmen normaliter heel eng vind. Maar daar is het oké. Ik hou m’n hart vast voor die plek overigens, want de mensheid is natuurlijk heel goed in het zo snel mogelijk kapotmaken van dingen en dat zal met die plek ook ooit gebeuren, maar ik kén die plek tenminste. Last Resistance is een ode aan die plek. Maar ook aan het metaforische gehalte ervan. Daarom is het mijn lievelingsnummer.’

‘Have you seen the heavy moonlight
Reflect your shadows in the lake?
You can dive under the water
They are yours for you to take
And when you dive under the water
You can feel its warm embrace
You can feel your last resistance
Lies in the elegance of disgrace’