Ik maakte dit liedje toen ik heel verdrietig was. Ik woonde toen nog in Utrecht en had liefdesverdriet. Het begon eenvoudig op m’n gitaar maar de uiteindelijke versie op piano, gespeeld door Tom Pintens, was een cadeautje, zeker als iemand er zoiets moois van maakt.

De grote lijnen van het liedje had ik al gauw, daarna was het een paar dagen schaven aan de tekst. Het is een verdrietig liedje en gaat er over dat je denkt dat je alleen moet zijn maar eigenlijk zoek je altijd wel iemand om niet alleen te zijn. Ik zing ook dat je het altijd weer opnieuw probeert maar dan met iemand anders.

De auto in het liedje komt ook voor in een ander liedje van me, ’nachtauto’, dat was een Clio, maar dat mag niemand weten, en ik vind het een grappig woord, Clio…een klein leuk autootje.

Heb je de olie gecheckt?
Is je Clio echt stuk?
Staat die bij de garagist?
En hebben ze ‘t daar druk?

Bij mij is het meestal wel dat een van m’n laatste liedjes ook mijn dierbaarste liedjes is omdat ik die net heb geschreven en die nog het dichts bij me staan.

In dit liedje, naast het persoonlijke en de gedachte dat het iets is wat meerdere mensen gebeurt, vind ik de tekst nog steeds overeind staan. Bij andere van mijn nummers heb ik dat minder. Het is ook niet gezocht, de tekst, het is een simpel liedje met een universele gedachte. De herhaling in het liedje is net zoals een draaiorgel, dat het maar doorgaat.

Met het gevoel ben ik er na het schrijven in ieder geval wel klaar mee, ik kan het nog wel gevoelig zingen en het komt nog wel ergens vandaan, maar met het gevoel over die persoon heeft het niks meer mee te maken.

Het is wel mijn manier van liedjes schrijven, als ik me rot voel of ergens mee zit, dan is dit meestal wel het eerste wat eruit komt, muziek dus, omdat dat het dichts bij mij is. Als ik me te goed voel kan ik me toch minder goed concentreren om muziek te maken merk ik, ik moet me wel gevoelig voelen, dat helpt. Nu ben ik weer aan het schrijven wat lang heeft geduurd maar in tegenstelling tot vroeger, toen ik dacht dat ik het geluk van nummers schrijven gehad had, is het nu zo dat ik het gevoel heb dat er altijd wel weer iets komt. Soms moet je even wachten, soms moet je gewoon heel veel doen, en dan heb je af wel iets wat goed is denk ik.