Ik heb al m’n songs a capella of zingend, lopend met m’n hond, geschreven. Er komt een melodie bij me op en die neem ik snel op met m’n telefoon en soms met tekst en al. Ik weet nog, in dit liedje had ik als eerste

When the days grow shorter and the nights grow long
When the sun grows weaker and the moon grows strong

Dit was de enige flard die ik had toen ik samen verder ging schrijven met Ward Veenstra. De melodie voor het couplet en refrein had ik al maar we zochten naar een bridge. We hebben lang gepuzzeld, Ward zat aan de piano en ineens speelde hij iets waarop ik de melodie vond. Daarna hebben we ook nog lang getwijfeld hoe vaak de bridge herhaald moest worden en uiteindelijk wisten we dat ie op het eind twee keer mocht, in het lied paste de bridge één keer beter.

Pas toen we de hele melodie bij elkaar hadden ben ik gaan denken waar het over moest gaan. De tekst die ik al had was te weinig om meteen te duiden waar de rest over zou gaan. Ik probeer ook in mijn teksten te kijken wat de melodie zegt. Dit liedje heeft wel iets melancholieks, ook bijna alsof het al bestaat, een soort van kinderliedje. Na lang denken kwam ik op herinneringen aan mezelf als jong meisje die altijd in haar eentje bomen opzocht of aan de waterkant zat.

Ik fietste regelmatig om naar zang- of gitaarles langs favoriete parkjes, straatjes of mooie bomen om daar alleen te kunnen zitten zingen. Ik weet niet beter dan dat ik dat deed en ik doe het nog. Natuur, muziek maken en stil op mezelf zijn, dat is verbonden.

Het lied begint in de lente, als de sneeuw smelt en het water een rivier wordt. Ik zit aan dat water onder een boom te wachten tot het leven begint. Aan die boom vraag ik wat hij denkt, zullen mijn dromen uitkomen? Daarna kom ik in het lied bij het strand, vraag ik het aan de zee, straalt de zon, komen de wolken, gaat het waaien en helemaal op het eind wilde ik echt verdrietig eindigen.

Sadly but slowly we live by the lessons we’ve learned
Honesty purpose is now tried and true
I’ve learned to take chances
I’ve learned that it’s good to pursue
Without any answers
Under it’s branches
Happiness long overdue

Het gaat erom dat je je hele leven al zit te wachten, met de natuur praat maar dat je nooit antwoord krijgt. Het is mijn lijfliedje omdat muziek voor mij verbonden is met alleen in de natuur zijn. Dat was het vroeger en is het nu nog steeds. Maar ook omdat muziek iets magisch heeft, net als de natuur. Bij mij hoort dat een beetje bij elkaar.