‘Beat The Devil Out’ heb ik in 2009 geschreven. Ik was op de verjaardag van de zus van een ex-vriendje en elders in hun huis stond een piano. Daar ben ik toen even achter gaan zitten en dat voelde meteen als thuis. Bij mijn ouders stond vroeger ook een piano. Het was fijn om daar te zitten en te beseffen dat er even niemand in je buurt was. Enfin, aan die piano, op die verjaardag, is de eerste versie van ‘Beat The Devil Out’ ontstaan. Er is een opname van; op de achtergrond hoor je het geroezemoes van het feestje. Later heb ik dat liedje verder uitgewerkt, in de periode net na Room Eleven. Ik zat toen wel in een soort… Nee, geen zwart gat, maar ik moest alles wel weer even opnieuw uitvinden. Dat was zoiets als een midlife crisis, denk ik. Dan zijn je kinderen het huis uit en ga je ineens nadenken. Dat had ik ook. Wie ben ik, wat doe ik, waar kom ik vandaan? Volgens mij kom je vanuit zo’n gemoedstoestand eerder op dit soort liedjes dan wanneer je nog in de tredmolen zit. Tegelijkertijd was het een terugkeer naar hoe ik vroeger schreef: in afzondering. En daar verloor ik me dan helemaal in. Toen ik 16, 17 was, heb ik best tragische liedjes geschreven. Pas daarna kwam het van buitenaf opgelegde stempel van ‘luchtig, poppy en jazzy’. Terwijl ik daar dus helemaal niet vandaan kwam.

Het nummer heeft twee kanten: enerzijds is het een ode aan mijn opvoeding, die heel vrij en ongedwongen was. Mijn ouders zeiden bijna nooit nee. Ik mocht alles. Ik zat ook op een Montessori-school, waar je alle vrijheid had en daarna op de middelbare school waar je bijvoorbeeld ook zelf een vakkenpakket mocht samenstellen.

Tegelijkertijd is het een brief aan mezelf, een aansporing om zoveel mogelijk te halen uit de vrijheid die me gegund is. Zodat ik later niet ineens terugkijk op m’n leven en denk: wat heb ik nou eigenlijk gedaan? Die schoenen uit de eerste regel refereren daaraan: je mooie dansschoentjes, die je al tijden niet meer hebt aangetrokken omdat je nooit meer uitgaat. Wanneer komt die tijd weer, vraag je je af. Maar die tijd moet je dus zelf maken. Je moet de leuke dingen van het leven zélf opzoeken. Dat verwijst weer naar iets wat mijn moeder vroeger altijd benadrukte: je moet wél genieten hoor! Maar ja, als je moeder roept dat je per se moet genieten, dan is je eerste dwarse reactie natuurlijk dat je in een hoekje gaat zitten en juist níet geniet.