Richard Rodgers and Lorenz Hart schreven in 1934 Blue Moon. De opname Van Elvis Presley vond ik zo mooi met een heel obscure gitaarsound. Ik overwoog om het op te nemen en op mijn album Land te zetten. Toen bedacht ik me dat het beter was als ik een eigen Moon zou schrijven. Wel geïnspireerd op, maar m’n eigen kleine liedje. Ooit had ik al Maan geschreven. In dat lied vraag ik de maan hoe het met mijn overleden vrienden gaat. Deze ‘Moon’, is een afgeleide van het liedje Maan. Mijn relatie was stuk en ik was behoorlijk bedroefd en met het liedje Maan in mijn achterhoofd was deze ‘Moon’ er ineens.

Je moet wel behoorlijk desperaat zijn als je de maan vraagt om je te helpen, maar ooit was ik een ring met een robijn verloren die ik van mijn moeder geërfd had.

Nadat ik hem al tien dagen kwijt was en op straat liep, keek ik naar de sterren en de maan en vroeg mijn moeder-in-de-hemel mij te helpen de ring terug te vinden. En daar lag zij, nog geen halve meter voor mij op straat.

De maan, die vreemde bal in het universum. Mooi en droevig vind ik haar. ‘Moon’ eindige vaak in de toegift, daar komt hij het meest tot zijn recht. Ik kom dan alleen weer op en zing, een smeekbede, dit lied over een verbroken liefde. De tranen van de maan zijn parels en wie verdriet heeft en een parel opvangt mag een wens doen. Een troostend en een hoopgevend lied voor de droeve mens.