Ik had de film ‚Der Himmel über Berlin’ gezien en was daar erg van onder de indruk. Het ging er over dat er werelden naast elkaar konden bestaan en dat is letterlijk natuurlijk ook zo. Ik vond het idee dat er parallelle werelden door elkaar heen glijden een heel realistische manier van naar de wereld kijken was. Je realiseert het je als iemand anders zijn verhaal vertelt hoe die zijn leven leeft en hoe dat bestaat naast jouw eigen wereld en dat je eigen visie op de wereld eigenlijk altijd tekort schiet. Met andere woorden, er is meer…en dat heb ik naar engelen vertaald. Ik heb ook heel veel verhalen over engelen gehoord en het fascinerende is dat die mensen soms naast iemand stonden en dan dachten, wacht eens, dat is geen gewoon mens, dit is iets heel bijzonders. Meestal ook zonder een woord te wisselen maar door een blik of door hun aanwezigheid en daarin troost vinden, dat is prachtig. Dat zijn gouden momenten.

Zelf heb ik het nog niet meegemaakt en ik geloof ook niet dat anderen mij als engel zien, die presumptie kan ik me niet veroorloven…hahaha. Het grote geheim is dat we het niet van elkaar weten en dat we ons daarom beter een beetje deemoedig kunnen opstellen.

When you pass’em in a crowd
you walk on by
Nothing to stand ‘em out
or catch your eye
But when they whisper in your ear…
You know the angels are here

Wat er eerst kwam, muziek of tekst weet ik niet meer. Het begon wel op gitaar met een open tuning en dat is net een nieuw bos waar je in verdwalen kunt en al spelend kom je dan op dingen die je niet kent. Het is bij mij een heel diffuus soort van deelachtig worden van iets wat je wilt vastleggen. Je haalt het ergens vandaan maar je weet niet vanwaar. Ik weet wel dat het een geniale ingeving was van Gert-Jan Blom toen ik met het liedje kwam, het voorspeelde, en hij zei: ‚Hè, dat is grappig, je kunt er steeds dezelfde vier noten doorheen spelen, door het hele liedje’. En dat is het mooie, die wolk die je min of meer gevangen hebt, daalt over anderen neer, en die voegen daar hun eigen vonkje aan toe.

Het is niet perse mijn dierbaarste liedje, al mijn liedjes zijn mij dierbaar, maar deze is er eentje waarin door een externe ingreep het liedje een zwaai kreeg, een mooi voorbeeld van echte samenwerking. Het is geen liedje van een grote gebeurtenis, dat soort momenten kan ik niet met een liedje treffen want dat zinkt weg in het grote geheel waaruit wolkjes komen en daarom is een diepgevoeld liedje over een persoonlijke ervaring ook altijd een liedje dat verpakt is door de tijd.

Je kunt een rauwe ervaring niet weergeven, dat kan niemand, dan ga misschien alleen maar schreeuwen of huilen of heel hard lachen. Het moet betijen en met creativiteit kun je er dan vorm aan geven.