Zonder er al te persoonlijk over te worden, het gaat een beetje over de betekenisloosheid van woorden en beloftes. Het gaat erom dat alles wat je zegt eigenlijk vergankelijk is en dat je alles wat je hoort anders kan opvatten. Iedereen hoort iets anders in een andere zin en daarom heet het liedje ook In Code. Woorden zijn lucht, en daar gaat het ook over, een message blown into the fall.
Our words are floating in thin air
Say you are with me in your heart
But deep inside you are never there
And never feel a thing at all
In feite komt het erop neer dat iemand belooft er voor je te zijn en dat uiteindelijk niet doet. Dat is een beetje de kern van het liedje en in het refrein leg ik uit waarom je dus net zo goed niks kan zeggen.
Bij mij komt vrijwel altijd eerst de muziek daarna de tekst, zo werk ik. Dit liedje is geschreven in de herfst en is zo herfstig dat het zelfs in de tekst voorkomt.
Als ik terugluister naar m’n andere liedjes hoor ik wel de jaargetijden terug in de muziek. In de zomer bijvoorbeeld schrijf ik wat meer up-tempo, ik word daar een beetje opgefokt van, kan niet zo goed tegen de hitte… Dus nog meer up-tempo dan gewoonlijk! Ik had het nummer binnen een paar uurtjes erop staan, later is het een echt gitaarnummer geworden, veel harder, een beetje grungy, een beetje nineties. Dat geluid later, van akoestisch naar elektrisch, komt bij mij vrij natuurlijk, ik heb het gewoon op z’n beloop laten gaan. Toen we het opnamen, de lijfliedjesversie, was het herfst en toen ik het schreef was het ook herfst. Ik moest er toen wel erg aan terugdenken, toentertijd was het voor mij een heel belangrijk liedje. Ik ben ook geboren in september, bijna in de herfst, dus ik heb wel wat met dat jaargetijde. Het is dan een bepaalde melancholiek die ik erbij heb en waarbij je dan weer gaat nadenken over je leven omdat je dan weer jarig bent en dan denk je ‘gotver’ weer een jaar ouder. Sommigen zien het als een jaar dat je niet bent doodgegaan, iets positiefs, maar je kunt het ook zien als ‘weer een jaar ertegenaan’.