Als ik later gaat over de vergankelijkheid. In het bijzonder over een situatie waarbij je je eigen vader of moeder achter moet laten in een verzorgingstehuis. Het is geen definitief afscheid maar toch eigenlijk wel… Vader of moeder kan niet meer voor zichzelf zorgen, vergeet alles en herkent zijn of haar eigen kind niet meer. Dit pijnlijke onderwerp en het enorme gevoel van machteloosheid leeft sterk bij mijn generatie. Zelf ga ik wel eens op visite bij mijn schoonmoeder in de gesloten afdeling van zo’n verzorgingstehuis. Het leven is daar gereduceerd tot slapen, zitten, eten en slapen. Laatst ben ik mee geweest met een tweetal clowns die de dementerende patiënten bezoeken en voor wat afleiding zorgen. Het was indrukwekkend en ontroerend om te zien hoe ze contact maakten met de doorgaans onbereikbare ouderen die in een soort cocon lijken te leven. Met een teddybeertje in een klein koffertje dat geaaid mocht worden, een dansje met een parapluutje of een simpel kinderliedje van vroeger. Er gebeurde ineens een wonder. De  bejaarde patiënten werden wakker uit een soort coma, reageerden en hadden echt plezier.

Als de clowntjes de huiskamer weer verlieten zakte alles weer in en was er geen contact meer mogelijk.

Ik ben bij dit lied uitgegaan van een simpel beeld en heb gezocht naar simpele woorden.

en jouw haren zijn als zilver
als we zitten voor het raam
ach kijk de eendjes
in de vijver
ze zwemmen altijd af en aan

Ik moet gaan en jij blijft hier

De metafoor van de altijd rondzwemmende eendjes in de vijver, het leven gaat door. Generaties komen en gaan. De cirkel is rond. Zoals je vroeger als klein kind aan de hand van je ouders de eendjes ging voeren in het park, zijn nu de rollen omgedraaid; jij neemt je moeder mee naar het park om de eendjes te voeren… langzaamaan wordt een bejaarde weer kind.