Vorige zomer ontstond dit liedje, in mijn tuin, met een schriftje en een pen. Bij mij is er altijd eerst tekst. Ik ben ook geen muziekschrijver, maar meer een verhalenverteller, dat is waarom het gaat.

Wie weet schrijf ik ooit nog eens iets waar de muziek als eerste komt maar kan me dat nu niet voorstellen. Ik speel wel wat kampvuur-akkoorden en kan mezelf best begeleiden maar ik ben niet iemand die uren op gitaar een lied gaat schrijven. De melodie komt vaak tijdens het schrijven of op de fiets in Amsterdam, dan zit ik te zingen in mijn iPhone.

Zo ontstond ook ’This is it’. Het is het thema van mijn laatste plaat en van de voorstelling die er bij hoort geworden. Het is een gedachte die ik dagelijks meerdere malen heb, een paniekgedachte van dit-is-het, straks is dit allemaal weg. Maar ook vaak een moment van helderheid, dit-is-het, nu moet het gebeuren, meer dan nu is er niet. En dat is ook mijn grootste angst, straks is alles weg en hoe kan je daar mee omgaan? Misschien een cliché maar dat is waar ik helemaal op drijf, er is niet een ander idee voor mij. Straks is het weg, dan blijft nu over.

Time is ticking

Waiting for the worst to come
Fear is kicking
It’s kicking in.

Het is mijn hoofdgedachte, mijn reden om theater te maken of te zingen. Omdat het de beste manier is om zelf, nu hier helemaal te bestaan en omdat er bijna geen betere manier is om samen met mensen te zijn. Vorig jaar overleden er in mijn omgeving veel mensen. Jeroen Willems, Marc van Uchelen en Maarten van Roozendaal, Nederlands beste singer-songwriter wat mij betreft. Maarten, ook mijn buurman, heeft naar mijn teksten gekeken en ik heb zijn nummers gezongen.

What does it mean when we say goodbye

Wat betekent het als we ’dag’ zeggen, is het voor vandaag of voor altijd? Vlak voor zijn dood heb ik hem nog ontmoet en dachten we nog op een terras te gaan zitten. Maar toen ik ’dag’ had gezegd dacht ik jaha, dat kan ook wel eens de laatste keer geweest zijn en dat was ook zo. En die drie mensen die zo kort na elkaar in mijn naaste omgeving dood gingen, dat hakte er enorm in. Dat deed me er weer aan denken dat het erom gaat, om er nu, en hier het beste uit je dag of je leven te halen. En voor mij is dat door te zingen, om een connectie te maken, niet in je eentje in een kamer maar met elkaar. Voor mij een van de betere invullingen van de dag en dat schaamteloos en zonder gêne aan te gaan.

Ik heb sowieso lang angst gehad om te schrijven omdat ik altijd dacht, ja Joni Mitchell schrijft al liedjes, waarom zou ik dan nog liedjes schrijven? Zij kan het namelijk heel goed. Dat was voor mij een reden om niet te beginnen met schrijven. Ik zette me af tegen de allergrootsten en dat is heel erg moeilijk, en wie weet ook niet handig. En ik zou niet weten waarom ik niet voor minder dan de allerbesten zou gaan. Maar toen ik me daar overheen had gezet, dacht ik, dan zet ik ook maar mijn  cliché-angst op papier, dan maak ik maar een plaat over de tijdelijkheid van alles en het hier en nu.

Dus het liedje gaat voor mij, als ik die brug zing, over dat moment met Maarten. Dat we ’dag’ hebben gezegd en wat was dat nou, we hebben ’dag’ gezegd, ik ga hem nooit meer zien, we hebben ’dag’ gezegd, wat betekende dat nou? Ik weet het niet…

Maar als ik bij mensen maar een klein beetje kan laten voelen, van let even op, we zijn er maar even, en doe wat je hart je ingeeft, eigenlijk is dat wat ik wil doen. In het nu leven.